Τελικά είναι μοιραίο κάθε φορά που κάνουμε κάτι εγώ και η Νατάσσα να θυμίζει απόσπασμα από το "Ρετιρέ" ή το "Δις εξ αμαρτείν". Διότι πως αλλιώς να χαρακτηριστεί η θεαματική μας είσοδος στη λεβεντογέννα, λεβεντομάνα και γενικώς λεβέντικη κρήτη?Αφού λοιπόν έχουν κανονιστεί όλα με τη γλυκύτατη διοργανώτρια της συναυλίας για το πως θα πάμε που θα κοιμηθούμε και τα λοιπά, με ενημερώνει η κυρία Κ πως επειδή φτάνουμε χάραμα στο ξενοδοχείο, δεν θα υπάρχει κανείς στη ρεσεψιόν να μας υποδεχτεί και θα πρέπει να μπούμε μόνοι μας στα δωμάτια!!!!!!!!!!! "Τα δυο κλειδιά των δωματίων σας θα είναι σ ένα καλαθάκι πάνω στον παγκο της ρεσεψιόν" "Όμορφα!" απαντάω εγώ με απόλυτη υποκρισία το όντι αγχώδης και υστερικός.Και ξεκινά ο προσωπικός μου Γολγοθάς:Κι αν δεν βρούμε το καλαθάκι? Κι αν το βρούμε και δεν έχει τίποτα μέσα? Κι αν έχει γίνει λαθος και δεν μας έχουν κάνει κράτηση?Και περνάω ένα 8ωρο ταξίδι χαμογελώντας σαν την Κρίστα του τροχού της τύχης προσπαθώντας να κρύψω απο τα παιδιά τον φόβο μου οτι Α-Π-Ο-Κ-Λ-Ε-Ι-Ε-Τ-Α-Ι να γίνουν όλα σωστά.
Μετά απο ένα επικίνδυνα φυσιολογικό για τα δεδομένα μας ταξίδι,φτάνουμε στα Χανιά στο λιμάνι στις 6 το πρωί. Εκεί μας περίμενε ένα ταξί για να μας πάει στο κολυμπάρι. Ο ταξιτζής όντας πεπεισμένος οτι έχει στην κατοχή του το μπατ μομπίλ μας χάρισε ένα δωδεκάλεπτο ταξίδι με το τρενάκι του τρόμου καθώς έπαιρνε τις στροφές με 190(!!!!) χιλιόμετρα . Μετά από 4 τάματα στην παναγια τη βρεφοκρατούσα και 2 στον οσιο πατάπιο φτάσαμε μισοζαλισμένοι στον προορισμό μας.Η Νατάσσα,ο Αρης,εγώ,τρεις βαλίτσες μια κιθάρα και ένα βιολοντσέλο. Ο Ταξιτζής ξεφορτωσε τις βαλίτσες μας και μας αφησε μόνους στο "ξενοδοχείο" .Αν και ήταν ένας υπέροχος χώρος όπως διαπίστωσα αργότερα, στις 6.15 το πρωι με τα σκοτάδια και την ερημιά ήταν ίδιο με σκηνικό sequel του δρακουλα. Σκιαγμένοι και οι τρεις μπήκαμε στη σάλα υποδοχής και με την άκρη του ματιού μου εντόπισα τη ρεσεψιόν.Έτρεξα(τηρουμένων των αναλογιών) προς τα εκεί και τότε το αντίκρυσα: ΤΟ ΚΑΛΑΘΑΚΙ!!!!!!!!Και είχε μέσα και τα δυο κλειδιά μας. "Είσαι μεγάλος καραγκιόζης αγόρι μου" είπα μέσα μου βλέποντας πόσο άδικα πέρασα μια βραδιά μέσα στο άγχος για το κωλοκαλαθάκι.Πήραμε τα κλειδιά και κινήσαμε προς τα δωμάτια,η Νατάσσα,ο Άρης εγώ οι βαλίτσες μας η κιθάρα και το βιολοντσέλο. Ανοίγοντας το πρώτο (το δωμάτιο 18 συγκεκριμένα) έρχεται η πρώτη απογοήτευση. Δεν μας είχαν στρώσει τα κρεβάτια!!!!Η Νατάσσα σεληνιασμένη, αφου εκσφενδόνισε μια σειρά από βρισιές που καθόλου δεν ταίριαζαν στις χριστιανικές καταβολές του χώρου, έψαξε να βρει τη λινοθηκη του ξενοδοχειου!!!!! Βρίσκει μια ντουλάπα σ ένα διάδρομο που είχε κατι σεντόνια και τραπεζομάντηλα. "Θα σκεπαστούμε με αυτά" είπε στιβαρα και αποφασιστικά. "Μα ,νατασσούλα κι αν δεν πρέπει να τα παρουμε αυτα?" ψέλλισα εγώ και έλαβα μια απάντηση που ούτε μπορώ ούτε και θέλω να γράψω.Το ζήτημα έιναι οτι με έβαλε στη θέση μου και αποδέχτηκα στωικά το να κοιμηθούμε σε κεντημένα τραπεζομάντηλα. Μας είχε μείνει όμως μια εκκρεμότητα:Το δεύτερο δωμάτιο.Το δωματιο 305 που είχε ο Άρης βρισκόταν στο δεύτερο κτίριο στον τριτο όροφο πράγμα που μεταφράζεται σε αρκετά μεγάλη απόσταση αν αναλογιστεί κανείς το μπαγκάζι που κουβαλόυσαμε. Μετα από μια μινι περιπλάνηση φτάσαμε στο δωμάτιο 305 το οποίο ήταν σαφως καλύτερο με κλιματισμό τηλεόραση και λοιπά κομφορ. Αλλά το ποτήρι ξεχείλισε όταν είδαμε οτι ήταν μισοστρωμένο το κρεβάτι του και χρησιμοποιημένη η πετσέτα του!Δεν είχαν καν καθαρίσει το δωμάτιο από τον προηγούμενο ένοικο.Αφού η Νατάσσα ολοκλήρωσε το υβρεολόγιο που εγκαινίασε πριν, στρώσαμε ένα τραπεζομάντηλο και αφήσαμε τον Άρη να ξεκουράσει το ξαγρυπνισμένο και ταλαίπωρο κορμάκι του.
Στο δρόμο προς το δωμάτιο μας τα φουντωμένα νεύρα μας δωσαν τη θέση τους σε νευρικό γέλιο.Αρχίσαμε να γελάμε δυνατά στο διαδρομο του ξενοδοχείο για το οποίο ήμασταν πια πεπεισμένοι οτι ήταν άδειο.Το γέλιο μου όμως πάγωσε όταν αιφνης η Νατάσσα δήλωσε με σιγουριά:"Εγω δεν μένω σε αυτό το δωμάτιο.Θα πάμε πισω στη ρεσεψιόν να πάρουμε άλλο κλειδι"."Δεν μπορεί να γίνει αυτό νατασσούλα μου.Κι αν το δωμάτιο που θα πάρουμε είναι κρατημένο για άλλον?" είπα μισολιπόθυμος από το άγχος προσπαθώντας αδίκως να διασώσω μια ουτως η άλλως κουτσουρεμένη αξιοπρέπεια.Φυσικά έλαβα μια απάντηση που δε σήκωνε περιθώρια αμφισβήτησης και συνέχισα σιωπηλός το δρόμο προς τη ρεσεψιόν. Η ώρα είχε ήδη πάει 7 παρά. Ξανά στον πάγκο της ρεσεψιόν. Η Νατάσσα μπήκε απο μέσα και αρχισε να ψαχνει για κλειδιά. Εγώ ένιωθα το σβέρκο μου να μουδιάζει και δοκίμαζα αν μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου ψηλά και να μιλήσω κανονικά γιατί έβλεπα το εγκεφαλικό να πλησιάζει. "Αχά!μια λιστα με κρατήσεις" φώναξε θριαμβευτικά η τραγουδίστρια πουαρώ. "Για δες εμείς είμαστε μέσα?" είπα εγω. "Ναι είμαστε!Μόνο που είμαστε στα δωμάτια 205 και 211!!!!!" είπε η σαντέζα μου και με κοίταξε με αυτό το γουρλωμένο χαμόγελο που σημάινει ταυτόχρονα γέλιο,τρόμο,αγωνία και τι πλάκα που έχει αυτό που ζούμε.Πήραμε τα σωστά μας κλειδιά, ξυπνήσαμε τον ταλαίπωρο τον Άρη από το δωμάτιο που είχε καταχραστεί όπως απεδείχθη κάναμε μια μινι μετακόμιση των πραγμάτων μας και ξεραθήκαμε στα κρεβάτια που δικαιωματικα μας ανηκαν και ήταν και στρωμένα!Σηκωθήκαμε σαν κύριοι στις 9 το πρωι συνατνήσαμε την κυρία Κ και στην ερώτηση "όλα καλά παιδιά?" "μια χαρα" απαντησαμε απολύτως συνομώτικά μ ένα στόμα μια φωνη και οι τρείς όπως ακριβώς τελειωναν όλα τα σήριαλ των 90s .
Μετά απο ένα επικίνδυνα φυσιολογικό για τα δεδομένα μας ταξίδι,φτάνουμε στα Χανιά στο λιμάνι στις 6 το πρωί. Εκεί μας περίμενε ένα ταξί για να μας πάει στο κολυμπάρι. Ο ταξιτζής όντας πεπεισμένος οτι έχει στην κατοχή του το μπατ μομπίλ μας χάρισε ένα δωδεκάλεπτο ταξίδι με το τρενάκι του τρόμου καθώς έπαιρνε τις στροφές με 190(!!!!) χιλιόμετρα . Μετά από 4 τάματα στην παναγια τη βρεφοκρατούσα και 2 στον οσιο πατάπιο φτάσαμε μισοζαλισμένοι στον προορισμό μας.Η Νατάσσα,ο Αρης,εγώ,τρεις βαλίτσες μια κιθάρα και ένα βιολοντσέλο. Ο Ταξιτζής ξεφορτωσε τις βαλίτσες μας και μας αφησε μόνους στο "ξενοδοχείο" .Αν και ήταν ένας υπέροχος χώρος όπως διαπίστωσα αργότερα, στις 6.15 το πρωι με τα σκοτάδια και την ερημιά ήταν ίδιο με σκηνικό sequel του δρακουλα. Σκιαγμένοι και οι τρεις μπήκαμε στη σάλα υποδοχής και με την άκρη του ματιού μου εντόπισα τη ρεσεψιόν.Έτρεξα(τηρουμένων των αναλογιών) προς τα εκεί και τότε το αντίκρυσα: ΤΟ ΚΑΛΑΘΑΚΙ!!!!!!!!Και είχε μέσα και τα δυο κλειδιά μας. "Είσαι μεγάλος καραγκιόζης αγόρι μου" είπα μέσα μου βλέποντας πόσο άδικα πέρασα μια βραδιά μέσα στο άγχος για το κωλοκαλαθάκι.Πήραμε τα κλειδιά και κινήσαμε προς τα δωμάτια,η Νατάσσα,ο Άρης εγώ οι βαλίτσες μας η κιθάρα και το βιολοντσέλο. Ανοίγοντας το πρώτο (το δωμάτιο 18 συγκεκριμένα) έρχεται η πρώτη απογοήτευση. Δεν μας είχαν στρώσει τα κρεβάτια!!!!Η Νατάσσα σεληνιασμένη, αφου εκσφενδόνισε μια σειρά από βρισιές που καθόλου δεν ταίριαζαν στις χριστιανικές καταβολές του χώρου, έψαξε να βρει τη λινοθηκη του ξενοδοχειου!!!!! Βρίσκει μια ντουλάπα σ ένα διάδρομο που είχε κατι σεντόνια και τραπεζομάντηλα. "Θα σκεπαστούμε με αυτά" είπε στιβαρα και αποφασιστικά. "Μα ,νατασσούλα κι αν δεν πρέπει να τα παρουμε αυτα?" ψέλλισα εγώ και έλαβα μια απάντηση που ούτε μπορώ ούτε και θέλω να γράψω.Το ζήτημα έιναι οτι με έβαλε στη θέση μου και αποδέχτηκα στωικά το να κοιμηθούμε σε κεντημένα τραπεζομάντηλα. Μας είχε μείνει όμως μια εκκρεμότητα:Το δεύτερο δωμάτιο.Το δωματιο 305 που είχε ο Άρης βρισκόταν στο δεύτερο κτίριο στον τριτο όροφο πράγμα που μεταφράζεται σε αρκετά μεγάλη απόσταση αν αναλογιστεί κανείς το μπαγκάζι που κουβαλόυσαμε. Μετα από μια μινι περιπλάνηση φτάσαμε στο δωμάτιο 305 το οποίο ήταν σαφως καλύτερο με κλιματισμό τηλεόραση και λοιπά κομφορ. Αλλά το ποτήρι ξεχείλισε όταν είδαμε οτι ήταν μισοστρωμένο το κρεβάτι του και χρησιμοποιημένη η πετσέτα του!Δεν είχαν καν καθαρίσει το δωμάτιο από τον προηγούμενο ένοικο.Αφού η Νατάσσα ολοκλήρωσε το υβρεολόγιο που εγκαινίασε πριν, στρώσαμε ένα τραπεζομάντηλο και αφήσαμε τον Άρη να ξεκουράσει το ξαγρυπνισμένο και ταλαίπωρο κορμάκι του.
Στο δρόμο προς το δωμάτιο μας τα φουντωμένα νεύρα μας δωσαν τη θέση τους σε νευρικό γέλιο.Αρχίσαμε να γελάμε δυνατά στο διαδρομο του ξενοδοχείο για το οποίο ήμασταν πια πεπεισμένοι οτι ήταν άδειο.Το γέλιο μου όμως πάγωσε όταν αιφνης η Νατάσσα δήλωσε με σιγουριά:"Εγω δεν μένω σε αυτό το δωμάτιο.Θα πάμε πισω στη ρεσεψιόν να πάρουμε άλλο κλειδι"."Δεν μπορεί να γίνει αυτό νατασσούλα μου.Κι αν το δωμάτιο που θα πάρουμε είναι κρατημένο για άλλον?" είπα μισολιπόθυμος από το άγχος προσπαθώντας αδίκως να διασώσω μια ουτως η άλλως κουτσουρεμένη αξιοπρέπεια.Φυσικά έλαβα μια απάντηση που δε σήκωνε περιθώρια αμφισβήτησης και συνέχισα σιωπηλός το δρόμο προς τη ρεσεψιόν. Η ώρα είχε ήδη πάει 7 παρά. Ξανά στον πάγκο της ρεσεψιόν. Η Νατάσσα μπήκε απο μέσα και αρχισε να ψαχνει για κλειδιά. Εγώ ένιωθα το σβέρκο μου να μουδιάζει και δοκίμαζα αν μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου ψηλά και να μιλήσω κανονικά γιατί έβλεπα το εγκεφαλικό να πλησιάζει. "Αχά!μια λιστα με κρατήσεις" φώναξε θριαμβευτικά η τραγουδίστρια πουαρώ. "Για δες εμείς είμαστε μέσα?" είπα εγω. "Ναι είμαστε!Μόνο που είμαστε στα δωμάτια 205 και 211!!!!!" είπε η σαντέζα μου και με κοίταξε με αυτό το γουρλωμένο χαμόγελο που σημάινει ταυτόχρονα γέλιο,τρόμο,αγωνία και τι πλάκα που έχει αυτό που ζούμε.Πήραμε τα σωστά μας κλειδιά, ξυπνήσαμε τον ταλαίπωρο τον Άρη από το δωμάτιο που είχε καταχραστεί όπως απεδείχθη κάναμε μια μινι μετακόμιση των πραγμάτων μας και ξεραθήκαμε στα κρεβάτια που δικαιωματικα μας ανηκαν και ήταν και στρωμένα!Σηκωθήκαμε σαν κύριοι στις 9 το πρωι συνατνήσαμε την κυρία Κ και στην ερώτηση "όλα καλά παιδιά?" "μια χαρα" απαντησαμε απολύτως συνομώτικά μ ένα στόμα μια φωνη και οι τρείς όπως ακριβώς τελειωναν όλα τα σήριαλ των 90s .
