Tuesday, January 20, 2009

ΦΕΥΓΕΙΣ

Πας να βρεις την ζωή που δεν έζησες. Τις βλακείες που δεν έκανες. Την αφέλεια και την ανεμελιά που δε σου επέτρεψαν ποτε. Να βρεις φίλους που θα αφεθεις στη φιλία τους,εραστές που θα λυθείς στα χέρια τους και να χεις να διηγεισαι κι εσύ ιστορίες με ατελείωτα μεθύσια με ξέφρενες συμπεριφορές με την λαχτάρα που παινευόμασταν την αγρύπνια μας στην πενταήμερη εκδρομη.Αυτό θες πια. Μια ζωή να μοιάζει με αυτήν την κραιπάλη που 31 χρόνια την θεωρούσες χάσιμο χρόνου ενώ κατα βαθος κρυφοκοίταζες όλο καύλα και κολλαγες τη μουρη σου στη βιτρίνα προσπαθώντας να ερθεις πιο κοντα σε αυτό το λαχταριστο γλυκο. Να φύγεις λοιπόν και να σαι καλά και να κάνεις ολα αυτά που πλέον σε γεμίζουν. Μόνο πριν φύγεις ρίξε μια ματια προς τα δω. Δεν είμαι πια ο ανθρωπος που δεν αγάπησες.Ελπίζω λίγο λιγότερο,πονάω λιγο περισσότερο και γελάω λιγο πιο ψεύτικα.

υγ.Δεν εισαι εσυ για αυτά όμως τι σε φορτωνω,που λεει και ένας δικός μου άνθρωπος .Καλό ταξίδι και καλή ζωή.

υγ2 Φυσικά και σ αγαπαω ακομα

Friday, January 16, 2009

Χθες Φαγαμε στης Ιοκαστης


Δηλαδη ειδαμε την παρασταση "Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης" ενα έργο του Ακη Δημου που εσκισε στην Θεσσαλονικη δυο χρονια και ανεβαίνει στο Χορν σε σκηνοθεσία σταματη φασουλη. Και πολύ το ευχαριστήθηκα. Πολύ χάρηκα που είδα μια εμπορική παράσταση τόσο ομορφη και καλοκουρδισμένη με μια Σοφία Φιλιππίδου χείμαρρο εναν Δαδακαρίδη να χει κεντήσει το ρολο του Εσθονου μεταναστη μεχρι την τελευταία λεπτομέρεια και την Νάντια Κοντογιώργη που αν και εμφανιζεται στο τελευταιο δεκάλεπτο είναι αρκετό για να τη θυμασαι μεσα σε αυτους που ξεχώρισαν για το ταλέντο να διαχειριστούν εναν ρόλο που τόσο ευκολα θα μπορούσε να πέσει στην δινη της καρικατούρας.Τα 2 παιδιά δεν μου πολυάρεσαν αλλα μικρο το κακό.Την ξαναβλέπω και αυριο. Άνετα.


Μετά της Ιοκάστης βεβαια φαγαμε και στα Fridays στο Κολωνάκι οπου εκνευρίστηκα με το πόσο δυνατά μπορεί να ακουει κανεις μπιτακια οταν τσακίζει μπριζολα, μόνο και μόνο για να αισθάνεται οτι ακολουθεί το hype(το οποίο μου φαίνεται ηδη ξεπερασμένο).

Wednesday, January 7, 2009

Μαρία Δημητριάδη

Μια τεράστια ερμηνευτρια εφυγε πριν λιγες ωρες απο τη ζωη...58 χρονων.

Thursday, January 1, 2009

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2009

Απόψε γυρνώντας με τα παιδια απ εξω οπως πηγαιναμε προς το αυτοκινητο του Βασίλη σταματησε διπλα μας ενα αυτοκινητο. Ήταν ο Γιώργος.Ενας λατρεμενος μου φιλος που πια ,τον τελευταιο χρονο και κατι παραπανω δεν κανουμε παρεα.Γυριζε απο της Εύας ,μια λατρεμενη μου φιλη που μετα απο 8 χρονια φιλιας δεν αισθανθηκε ακομα εμπιστοσυνη και μου δωσε τα παπουτσια στο χερι.Ήταν αμηχανα.Καπνιζε. Κι ήταν τόσο περίεργο.Τοσο παράξενο.Ηθελα να τον φιλησω αλλα δεν ειχε ανοιξει καν το παραθυρο διαπλατα.Θυμήθηκα 6 συνεχομενα χριστουγεννα που περναγαμε ολη μερα μαζι.Που κοβαμε γρουσουζοπιτα για τους εχθρους μας. Που καναμε τα τραπεζια με το "παστιτσιο μεχρι τον πολυελαιο" πιναμε, κλαιγαμε και λιγο ,γελαγαμε και αγαπιομασταν και κουρνιαζαμε σαν τα γατια στους καναπεδες και στα πατωματα. Κι ηθελα να του πω "ξυπνα ρε μαλακα, ο Θεμης είμαι ,κερνα σου τη σουμπαρου". Ηθελα να του πω μου λειπεις.Ηθελα να του πω γιατι πηγες στην Ευα και δεν ειπατε τίποτα?Ηθελα να του πω γιατι με ξεχασες?Γιατι κι αυτη η παλιοεύα με ξεχασε?Εμεις δε λεγαμε οτι ποτε δε θα χωριστουμε?Εμεις δεν σωσαμε ο ενας τον αλλο κατι νυχτες που γινονταν μερες στα τηλεφωνα η ξαπλωμενοι στο κρεβατι μου να μιλαμε για ολα τα δυσκολα που μας φαινονταν τοτε βουνο ?Γιατι ρε Γιωργο δεν παλεψαμε λιγο?Πως χαθηκαν ολα αυτα?Είναι δυνατον να μη μ αγαπας πια?Να νομιζεις οτι δε σ αγαπαω ουτε εγω πια?Να μπορεις να στεκεις ανεκφραστος απεναντι μου?Ρε μαλακα?Οδηγεις?ΟΔΗΓΕΙΣ?παει το 12? Μακαριτης κι αυτο? Σ αγαπαω ρε ηλιθιε κομπλεξαρα. Για τοσο λιγη την ειχες τη φιλια μας? Να καταληξουμε να χαιρετιομαστε αμηχανα στη λεωνιδου πρωτοχρονια?
Ηθελα να του πω αυτα κι αλλα τοοοσα.Αλλα δεν ειπα τίποτα. Εκανα ενα σαρκαστικο αστειο "Καημενε ειμαι ο πρωτοχρονιατικος μποναμας σου.Εγω σου λαχα".Μπήκαμε στο αυτοκινητο και σκεφτομουν οτι μπορει αυτη η πουτανα ζωη να τα φερει ετσι που να μην μπορω καν να μπω σε αυτο το αυτοκινητο που τωρα το νιωθω το οικογενειακο μας αμαξι και του πειραζω τις ασφάλειες και να μην ακουω καν το στελιο να σκαλιζει νευρικα τους σταθμους και το βασιλη να τραγουδαει ολα τα σκυλαδικα και με επιασε ενας φοβος.Κυρίως γιατι κι εγω τελικα είχα ξεχασει κι ολες αυτες τις υπεροχες πρωτοχρονιες "λες και δεν ειμασταν εμεις, λες κι ηταν καποιοι αλλοι"