Monday, May 14, 2007

Ελλάδα έχεις.... ζογκλέρ

Είδα ένα βίντεο για τους ημιτελικούς του "Ελλάδα έχεις ταλέντο".Όπου "ταλέντο":Ένας που κατάπινε φωτιές,ένας νταλικέρης που χόρευε χορό της κοιλιάς πάνω σε ένα τουμπελέκι με ένα ποτήρι στο κεφάλι(μα την παναγία σου λέω) ένας που εμφάνιζε ομπρέλες από το πουθενά μια που έπιανε λουλούδια με το πόδι, μια που έκανε τοξοβολία επίσης με το πόδι και άλλα φαντασμαγορικά και ζογκλερικά.Για δεν τους βάζετε όλους μαζί τον ιούνιο στο γυάλινο για ένα all star τσίρκο να θησαυρίσετε?Κι όσο σκέφτομαι οτι φώναξαν και τη Νατάσσα να πάει ......

7 comments:

aliki said...

Πολυτάλαντοι οι νεοέλληνες! Φτου μας, να μην αυτοβασκαθούμε!!

Sweeney Todd said...

Πόσοι όμως έχουν το εξαιρετικό ταλέντο να φτιάχνουν αρακά σαν κρέας;
Πάει το πρώτο βραβείο

aliki said...

Γευστικά το εννοείς ή χρωματικά;

Συνήθης Ύποπτη said...

Μην ξεχνάτε, αγαπητέ, πόσο ταλέντο χρειάζεται να μην έχεις καθόλου ταλέντο.

Καλησπέρες.

Daf said...

Πριν από μερικές μέρες κάτι συνέβη στην Αθήνα...

Ο κήπος ήταν κόκκινη μοκέτα. (κλεμμένο και παραλλαγμένο)

Aντώνης said...

Ε, τώρα αυτό δεν θεωρείται συμβάν, καθεστώς θεωρείται. Που να σου πώ και ιστορίες από το στράτευμα...

aliki said...

From http://oyden.blogspot.com/

Τετάρτη, 6 Ιούνιος 2007
Μια μικρή ιστορία

Αυτή τη φορά δε θα το πάθαινε, το είχε αποφασισμένο. Νισάφι πια με τα ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν στο σόι για τις γκάφες της, νισάφι. Όπου «και του χρόνου» σε γάμο, κι όπου «να ζήσετε να τον χαιρόσαστε» σε κηδεία, η Μαρίτσα από πίσω. Και να πεις πως δεν πρόσεχε; Όσο μπορούσε πρόσεχε, και τις ατάκες που την έκαναν καταγέλαστη και εν πολλοίς διάσημη στην οικογένεια, με το σωστό ύφος και ήθος τις εκστόμιζε πάντα. Τώρα, πώς κάθε φορά, άλλα πρόβαρε να πει κι άλλα της βγαίναν, ουδείς μπορούσε να εξηγήσει κι αυτή ακόμη περισσότερο. Τέλος όμως. Τέλος.

Σ’ όλη τη διαδρομή μέχρι το Τρίτο κι όσο έψαχνε αγκομαχώντας να προλάβει την πομπή, επαναλάμβανε: «να ζήσεις να τον θυμάσαι, Καλλιόπη μου, να ζήσεις να τον θυμάσαι», δάκρυσε κιόλας την ώρα που το σκεφτόταν, περιέργως πώς, πάντα ο έλεος της Μαρίτσας ακολουθούσε τεθλασμένη πορεία. Να, για κείνο το τρεμάμενο «Χάσαμε τον πατέρα, κουμπαρούλα μου», της Καλλιόπης στο τηλέφωνο και για τη στιγμή που θα την έσφιγγε στην αγκαλιά της στο νεκροταφείο για να της δώσει κουράγιο, δάκρυζε τώρα. Το πάθος των συγγενών τη συγκλόνιζε, αυτό ναι, όχι του ίδιου του παθόντα. Γκαφατζού γκαφατζού, αλλά και άνθρωπος πρακτικός. Ο εκλιπών εξέλιπε, τελεία και παύλα και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα πια γι’ αυτό. Το θρήνο των άλλων, αυτόν δεν μπορούσε να αντέξει, ειδικά όταν τους αγαπούσε πολύ, όπως καληώρα την Καλλιόπη. Για να καταλάβεις, ο κόσμος έκλαιγε κοιτώντας το νεκρό στο φέρετρο κι η Μαρίτσα έκλαιγε ακούγοντας την Καλλιόπη που έκλαιγε. Ακούγοντας, γιατί να τη δει δεν μπορούσε, πολύς ο κόσμος, δεν πρόλαβε να πιάσει την πρέπουσα θέση, ας όψονται οι συγκοινωνίες, βρήκε τελικά το σημείο περικυκλωμένο, μα τόσος κόσμος πια, ομολογουμένως δεν το περίμενε αλλά δεν μπορούσε να το επεξεργαστεί τώρα, ήταν και κοντούλα, τίποτα δεν μπορούσε να δει, ακούει κι εκείνο το σπαραχτικό «πατερούλη μου σε χάνω» και ξέσπασε σε λυγμούς, χωρίς ωστόσο να ξεχνά να επαναλαμβάνει σιγανά, «να ζήσετε να τον θυμόσαστε, να ζήσετε να τον θυμόσαστε», τούτη τη φορά όλα θα τα έκανε σωστά, όλα θα τα έκανε σωστά.

Με το σωστό το βλέμμα κοίταξε το πλήθος που αραίωνε και την Καλλιόπη που υποβασταζόμενη στάθηκε παραπέρα για τους συνήθεις ασπασμούς, και προχώρησε μόνη της στο φρεσκοανοιγμένο τάφο να αποθέσει τα χρυσάνθεμά της, όπως ακριβώς έπρεπε. Πλησίασε σχεδόν ακροβατώντας, ανάμεσα στους λάκκους, στόμωσε πια και το Τρίτο, τον έναν πάνω στον άλλον τους θάβουνε, παραλίγο να σωριαστεί φαρδιά πλατιά στο διπλανό άνοιγμα, κοίταξε προς την Καλλιόπη, ευτυχώς δεν έπεσε να γίνει ρεζίλι, αυτό κι αν είχαν να το λένε, άφησε τα λουλούδια, έμεινε λίγο σε στάση προσοχής ως όφειλε, μέχρι εδώ όλα καλά, γύρισε και πλησίασε την Καλλιόπη τρέμοντας, ήταν η ώρα, «να ζήσεις Καλλιόπη μου να τον θυμάσαι», έπεσε στην αγκαλιά της, ξεσπώντας, θες γιατί έκλαιγε η Καλλιόπη, θες γιατί επιτέλους όλα σωστά τα είχε πει και κάνει, δεν ήξερε να πει, όπως δεν ήξερε τι να πει κι όταν η Καλλιόπη τη ρώτησε δείχνοντας προς τους λάκκους: "Τι σύμπτωση τραγική ήταν αυτή, την ίδια μέρα, Μαρίτσα μου; Τι σύμπτωση, ανάθεμά την για ζωή; Ποιος ήταν ο άλλος, τον ήξερα;"

From http://oyden.blogspot.com/

AYTO KI AN EINAI T A L E N T O!!!!