Είχα αρχίσει να ανησυχώ!!!Τέλειωνε ο Ιούνιος και τίποτα!!!Τελικά ευτυχώς το Σάββατο το πρωί το τηλέφωνο της Χαρούλας Πεπονάκη ξαναχτυπά (είτε λάθος,είτε κάποιος βλαξ που με την ανόητη ερώτησή του θα την κάνει βγει από την μακριά πουκαμίσα και το γιλεκάκι της) ο δίσκος του Φοίβου ξαναγεμιζει με παραγγελίες (μόνιμα καθυστερημένες) το ασπρο απο ντεκαπάζ κεφάλι της Ειρήνης φορτωνεται με ανατρεπτικές ακτιβιστικές ιδέες(με κύριο αποδέκτη την Κατερίνα πρβλ. κινέζικο φαγητό) η κυρία Σοφία ετοιμάζεται να αγανακτήσει με τα καμώματα της εγγονής ειρήνης(ενώ συνάμα κρυφοσιγοντάρει όλα αυτά τα πρωτοποριακα
κυρίως όταν αποτελούν το οπλοστάσιο της αδικημένης-παραγκωνισμένης-νοικοκυράς-μάνας
στον αγώνα για τη διεκδίκηση μιας καινούριας σιδερώστρας ή ενος ταξιδιού στο Λονδίνο.) Η Ελένη προσπαθεί να κρατήσει το δικαίωμα να εργάζεται στο μπαράκι,ο Ιάσων γκρινιάζει στον βοηθό του στο εργαστήριο δίπλα στο πόστερ με την ξωβυζη με τις κόκκινες μπότες η κυρία Θάλεια σαμποτάρει αυτό το γάμο με καρδιακά επεισόδια ενώ η Αμαλία ξινίζει στα γεροντομπεμπεκίσματα του αδερφού της με την Κατερίνα(συν το άγχος της Γωγώς). Όμως όλοι μαζί σε κάθε γιορτή και επέτειο κάνουν την καρδιά τους πετρα δίνουν τόπο στην οργή (κακώς όπως αποδεικνύεται στο τέλος κάθε επεισοδίου) και βγαίνουν να γλεντήσουν στο γνωστό ταβερνάκι-εστιατόριο-καφε-music hall με το μαύρο φόντο,το ύφασμα και τον κίονα.Γλυκό μου μίζερο ρετιρέ καλως ήρθες (φέτος χωρίς τη Βανιτα....)
