Sunday, June 28, 2009

Να ξυπνας κυριακη πρωι...

...και να μη θες να σηκωθείς από το κρεβάτι σου.Να μη θες να πας στη θάλασσα.Να μη θες να δεις τους φίλους σου.Να μη θες έρωτες. Να μη θες να φας.Να μη θες να είσαι όμορφος.Να μη θες επιτυχία.Να μη θες να γλιτώσεις το στρατό. Να θες μόνο ενα τόσο απλό πράγμα,που ξερεις οτι και σήμερα δε θα γίνει.Κάπως έτσι είναι η δυστυχία μάλλον. Το γράφεις στο μπλογκ σου και τακτοποιεις το μαξιλάρι σου

8 comments:

mari(z)a said...

και τελικά αλλάζεις πλευρό κι αποκοιμιέσαι;
εγώ τσούκου!

anna said...

Τα γράφεις στο μπλογκ σου και ανασκουμπώνεσαι... (ποιος μιλάει)

Aντώνης said...

Αχ, να ξυπνούσα να ξυπνούσα (όλα τα πε λέμε)

mahler76 said...

δηλαδή είσαι όμορφος?

themis said...

χα.οχι δεν ειμαι ομορφος.Απλα μιλάω για το να μη σε νοιαζει αν είσαι η δεν είσαι :-)

Jirashimosu said...

Έλα που δεν είσαι όμορφος!
Μη λες ψεματα στον mahler

Anonymous said...

Έχεις κάτι να θες, κάτι να περιμένεις, να ελπίζεις, να εύχεσαι... Δυστυχία δεν το λες αυτό.

Κι έχεις γλιτώσει κι από ένα σωρό άγχη που βασανίζουν τον υπόλοιπο κόσμο...

Είδες πόσα θετικά σου βρήκα; Μια χαρά η Κυριακή σου!
Χ

Χρήστος Μαρτίνης said...

Εάν δες θες τίποτα παρα μόνο κάτι είσαι δυστυχισμένος.Εαν δε θες τίποτα παρα μόνο κάτι που δε ξέρεις τι είναι τότε είσαι καταθλιπτικός.Και αυτό είναι δυστυχία.

Είναι δυστυχία να νιώθεις το σύμπαν σου να κλείνει στα όρια της κουβέρτας.Είναι δυστυχία να βλέπεις την κυριακή μουντή, προθάλαμο μιας σκοτεινής βδομάδας.Και όσο το σκοτάδι απλώνει στο σπίτι -Εκεί γύρω στις χειμωνιατικες 6- τόσο το μαξιλάρι σε καλεί σε λήθαργο, σε καλεί να αγνοήσεις αυτό το αναιτιολόγητο κόμπο που δενει τα σωθικά σου , αυτή την απελπισία ότι όλα βαίνουν στραετευμένα ενάντια στην ίδια σου τη ψυχή. Και το τηλέφωνο να πεθαίνει αργα από μπαταρία και το αχχρείαστο κορμί σου να τρυπώνει στο στρωμα..Βεδουίνος που πνίγεται στην έρημο της απελπισίας χωρίς τουλάχιστον να ξέρει γιατι πεθαίνει, ποιός ή τι τον σκότωσε.

Και αυτό -το επαναλαμβάνω για εμπέδωση- είναι δυστυχία.

Και